Sommige wedstrijden staan al maanden met dikke stift in de agenda. De Bello Gallico is er zo eentje. Een wedstrijd die ondertussen stevig verankerd zit in het DNA van de Trail Buddies Kempen. Dit jaar zakten we met maar liefst 18 lopers af naar het hart van het Hageland: 12 aan de mythische 200 kilometer en 6 aan de 100 kilometer. Tel daar nog 3 vrijwilligers (Jurgen, Joyce en Sabinne) bij, plus een trouw thuisfront dat op onmogelijke uren steun bracht in de Whatsapp of aan checkpoints stond te supporteren, en je weet: dit werd geen gewone race, dit werd een TBK-weekend pur sang.
Een parcours dat nooit cadeau doet
Wie Bello Gallico kent, weet dat het parcours geen moment cadeau doet. Het Hageland toont zich hier op z’n puurste: golvende heuvels die blijven komen, eindeloze landwegen waar het ritme breekt, donkere bosstroken waar je alleen bent met je gedachten, natte weides die aan je schoenen blijven plakken en singletracks waar je ’s nachts meer voelt dan ziet. En Pécrot... Twee lettergrepen, maar genoeg om bij elke ancien het hartslagritme al lichtjes omhoog te jagen. Enkeldiep door het water, koude voeten en dat besef: wie hier passeert, is nog lang niet thuis. Overdag oogt het landschap vriendelijk en zelfs rustgevend, maar zodra de zon zakt, wordt het stil, koud en confronterend. Hier win je geen tijd, hier overleef je kilometers. Elke stap moet verdiend worden en wie het parcours onderschat, krijgt dat vroeg of laat genadeloos terug. De benen krijgen geen rust, het hoofd al helemaal niet. En net dát maakt deze wedstrijd zo eerlijk.
De start: dromen, plannen en stille twijfels
Zoals altijd begon alles hoopvol. Frisse gezichten, grote plannen en een gezonde portie respect voor wat nog moest komen. Maar al snel bleek dat de Bello Gallico ook dit jaar weer geen compromissen zou sluiten.
'Hij die niet genoemd wil worden' voelde al vroeg dat het niet zijn weekend zou worden. Geen goesting, geen benen. Soms weet je dat gewoon. In CP2 maakte hij de verstandige keuze om te stoppen. Maar wie dacht dat 'Kris' dan gewoon in de zetel ging kruipen, kent hem niet. Na zijn DNF ontpopte Kris zich tot een onmisbare schakel aan de controleposten. Hij hielp, motiveerde, gaf eerlijke feedback en stond klaar met raad en een luisterend oor voor wie het nodig had. Voor velen werd hij dat weekend geen loper, maar een anker. Iemand die je blik terug scherp stelde wanneer het hoofd begon te zweven. Dat is TBK: ook als je zelf stopt, blijf je er staan voor de rest. Robin startte met een blessure en probeerde erdoor te lopen, maar na CP3 was het duidelijk dat verder doen geen verstandige optie was. Nog 140 kilometer negeren wat je lichaam schreeuwt, zou niet slim zijn. De moed om te stoppen is soms groter dan de drang om door te gaan. Gezondheid primeert, altijd.
Halfweg: strijd, karakter en korte paniek
De rest van de groep beet zich vast, kilometer na kilometer, en iedereen haalde al lachend het halfwegpunt. Daar begon het echte werk. In het midden van de race werd het stil in de hoofden. Vermoeidheid kroop langzaam binnen, slaapgebrek begon te wegen. Bij Bert sloeg alles tegelijk toe. Nieuwe schoenen, verloren teennagels, voedingsproblemen en een tempo dat niet liep zoals gehoopt. Alles zat tegen. Maar wie Bert kent, weet: ergens zit altijd nog een vat karakter verstopt. Effe vloeken, tanden op elkaar, suck it up en weer vooruit. De Bello Gallico wint niet van Bert, dat weten we ondertussen.
Pecrot: waar grenzen zichtbaar worden
Na 150 sterke kilometers, moest ook Jelle de strijd staken en was het lichaam plots leeg, het hoofd ook. Soms is stoppen geen verlies, maar gewoon luisteren. Geen schande als we zien hoe Jelle het voorbije jaar gegroeid is. Daar gaan we nog grote dingen van zien. Niet veel later, na de tweede passage in Pecrot rond 155 kilometer, sloeg het noodlot toe bij Griet. Tot dan had ze glimlachend zij aan zij met Carine gelopen, maar plots was het vat leeg. Flauwgevallen, volledig leeggestreden. Dankzij de snelle en warme zorgen van Carine, enkele medelopers en de EHBO kwam alles gelukkig snel weer goed. Later zouden Carine en Griet elkaar terugzien op het podium, een beeld van pure emotie, gedeelde kilometers en vriendschap, eentje dat meer zegt dan duizend woorden.
De trein vertrekt richting finish
Vooraan bleef voorzitter Andy onverstoorbaar doorbeuken. Zelfs een sabotagepoging van het bamboe in Pecrot kon hem niet afstoppen. Van begin tot einde etaleerde hij de geweldige vorm waar hij al een heel najaar op teert en na 30u45 kwam hij als eerste TBK’er over de streep. Niet veel later volgde onvermijdelijk Bert, en daarna Youri, die zijn eerste 200 kilometer liep en dat deed in minder dan 34 uur. Een volwassen, sterke en indrukwekkende race. Ook Koen Lemmens en Ken Rottiers hielden het tempo strak en werkten hun 200 km, zoals verwacht, gecontroleerd af. En dan was er nog Carine, die ondertussen gezelschap had gevonden bij Sven. Sven die op zijn typisch rustige, onverstoorbare manier naar de finish liep; er zijn nog zekerheden in het leven. En Carine die bovendien 3de vrouw op de 200 km werd. Een waanzinnige prestatie in een wedstrijd die gedomineerd werd door emoties.
De laatste strijd: Dylan en zijn beschermengel
Dan bleef enkel Dylan nog over. In het slot zat hij er fysiek én mentaal volledig door. Twijfel, wanhoop, meermaals denken aan opgeven. Maar daar stond dan opnieuw Sabinne aan het laatste checkpoint, stilaan zijn persoonlijk beschermengel. Ze lapte hem op, sprak hem moed in en stampte hem op zijn TBK's weer de deur uit voor de laatste 18 kilometer. Met hernieuwde moed vocht Dylan zich door de laatste etappe, tot hij na 41 uur de finish haalde. Pure mentale veerkracht. Pure TBK.
De 100 kilometer: klasse en kracht
Ook op de 100 kilometer liet TBK zich van zijn beste kant zien en liep alles op wieltjes. Isabel liep een ijzersterke wedstrijd en nam al vroeg het heft in handen. Ze hield haar tempo strak, bleef koel in de moeilijke stukken en liet zien wat ervaring en zelfvertrouwen kunnen doen op dit parcours. In een kleine 12 uur kwam ze als eerste over de streep, een prestatie die op geen enkel moment gestolen leek. Ook Jonas Sebreghts kende een topdag. Met een stevige en constante race finishte hij als 10de algemeen in amper 11 uur, een tijd die getuigt van durf, inhoud en koersinzicht. Geen gekke pieken, geen inzinkingen, gewoon blijven gaan. Daarnaast bewezen Jonas Bollen, Kathleen en Katrien dat de 100 km allesbehalve een “kortere afstand” is. Elk van hen vocht zich kilometer na kilometer door het parcours, met vermoeide benen maar een helder hoofd. Slim omgaan met tempo, voeding en de kleine tegenslagen onderweg maakte het verschil, en dat resulteerde in sterke, verdiende finishes. De 100 km werd zo geen bijrol, maar een volwaardige TBK-show: strak gelopen, met karakter, en met dezelfde vastberadenheid die ook op de 200 km nodig is. Ook hier werd geknokt, genoten en afgewerkt.
Els en het thuisfront: onzichtbaar maar onmisbaar
Langs het parcours was Els een constante mentale steun voor zowat iedereen. Met woorden, aanwezigheid en dat typische gevoel dat ge er niet alleen voor staat. Daarnaast zorgde ze ook voor live updates richting het thuisfront, waardoor heel TBK mee in het verhaal zat, vanop afstand, maar met evenveel betrokkenheid, alsof iedereen een beetje mee door de nacht liep.
Meer dan een wedstrijd
De Bello Gallico 2025 was er eentje met alles erop en eraan: successen, teleurstellingen, tranen, lachen, zorgen voor elkaar en samen vieren. Met 8 finishers op de 200 km, 6 op de 100 km, een podiumplaats, een overwinning én een ploeg die elkaar nooit losliet, bewees TBK opnieuw wat de echte winst is.
Kilometers vervagen. Vriendschap blijft.
Van het Hageland naar de Peruaanse woestijn
En alsof dat allemaal nog niet genoeg was, viel er de voorbije weken nog ander nieuws te rapen. En dat kwam deze keer van heel ver buiten de Kempen. Joyce trok naar Peru voor de Marathon des Sables – Peru, een wedstrijd die even exotisch als meedogenloos is. Geen Belgische bossen of Hagelandse grindwegen hier, maar een decor van woestijnvlaktes, droge rivierbeddingen, stoffige paden en ruige landschappen waar de horizon eindeloos lijkt.
De MDS Peru wordt gelopen in drie etappes, samen goed voor 80 kilometer en zo’n 2000 hoogtemeters, volledig in zelfvoorziening. Dat betekent: alles wat je nodig hebt draag je zelf mee op de rug, dag na dag. Overdag brandt de zon ongenadig, ’s nachts koelt het stevig af terwijl je slaapt in een tentje, en het lichaam krijgt amper tijd om te herstellen tussen de etappes. Joyce had zich stevig voorbereid, maar voelde al snel dat de benen niet helemaal wilden meewerken zoals gehoopt. Toch bleef ze doorgaan, stap na stap, met die typische koppigheid van haar die we bij TBK maar al te goed kennen.
Want zelfs als het gevoel minder is, blijft de ervaring overweldigend: lopen door een totaal andere wereld, samen met lopers van overal ter wereld, elk met hun eigen verhaal. De beelden die daar gemaakt werden (stofwolken, zonsondergangen, tentenkampen in de woestijn) behoren zonder twijfel tot de mooiste van de voorbije weken. Misschien niet haar beste benen, maar wél een avontuur dat je voor altijd meeneemt. En zoals dat gaat bij zulke wedstrijden: ge komt niet alleen terug met vermoeide spieren, maar ook met een rugzak vol verhalen.
Reacties