Wat. Een. Weekend. Soms lijkt het alsof Trail Buddies Kempen gewoon geen rem heeft. Terwijl de ene helft van de ploeg de Alpen in trok voor loodzware UTMB-wedstrijden, zakte een bataljon TBK’ers af naar de Ardennen voor The Great Escape, dé Belgische ultraklassieker. Het resultaat? Een weekend vol hoogtepunten, diepe dalen, nieuwe PR’s, heroïsche finishes, koppig doordoen en – jawel – genieten.
Wildstrubel by UTMB – Een beest van een koers
Zelf trok ik naar Zwitserland voor de Wildstrubel by UTMB 110k. De Wild 110 voert je in een lus rond het Wildstrubel-massief en de Plaine Morte-gletsjer, met start en finish in Crans-Montana, goed voor 6600 hoogtemeters en enkele monsterlijke beklimmingen die oneindig leken. De route kruist legendarische bergpassen zoals de Gemmi Pass (2268 m) en de Rawyl Pass (2427 m), en klimt zelfs tot de Cabane Wildstrubel op 2800 m. De paden wisselen van groene alpenweides naar steenslag, rots, en zelfs nog sneeuwvelden. De temperatuurverschillen zijn bikkelhard: van warme middagzon tot ijzige kou boven de boomgrens 'snachts. Wie hier start, weet dat het geen “wedstrijd” meer is, maar een gevecht tegen de elementen, de natuur en zichzelf.
Na 22 uur en 16 minuten kwam ik over de streep, goed voor een 335ste plek op meer dan 1000 deelnemers. Plaatsjes pakken interesseerde me eerlijk gezegd minder – dit draait gewoon om finishen, doorgaan, stap voor stap. Maar het gevoel bij de finish: onbeschrijfelijk. Dit is zo’n wedstrijd die niet alleen je benen test, maar ook je hoofd en je hart. Wildstrubel geeft je niet zomaar een medaille, die dwingt respect af. En ja, TBK stond daar.
Julian Alps – Jonas in Slovenië
Niet alleen Zwitserland stond in vuur en vlam dit weekend, ook in Slovenië werd er een UTMB-wedstrijd gelopen: de Julian Alps Trail Run. Daar stond Jonas aan de start van de 80 km met 4000 hoogtemeters.
Wie Jonas kent, weet dat hij zich niet laat afschrikken door een beetje hoogteverschil. Hij knalde in een kleine 15 uur naar de finish, een prestatie die bewijst dat hij de bergen helemaal onder de knie heeft. Slovenië gaf hem alles: steile beklimmingen, technische afdalingen, en eindeloze uitzichten. En TBK kreeg er alweer een knappe prestatie bij op de erelijst. Jonas, ge zijt een beest – en zo hebben we het graag bij TBK.
The Great Escape – het hart van het weekend
Meer nog dan naar mijn eigen wedstrijd, keek ik dit weekend uit naar de Ardennen. Want eerlijk is eerlijk: de ogen van de Trail Buddies waren vooral gericht op The Great Escape. Dé Belgische ultratrail waar je de mooiste en zwaarste stukken van de Ardennen en Luxemburg aan elkaar rijgt. Dit jaar stonden er maar liefst 16 TBK’ers aan de start, verspreid over de 200 km run, de 100 km run en de 80 km walk. Dat betekent automatisch een heel weekend in spanning volgen via trackers en telefoons.
Op de 200 km stonden elf dapperen aan de start: Andy, Kris, Robin, Gerben, Dylan, Griet, Sven, Carine, Ken, Kathleen en Bert. Een ultratrail van 200 kilometer betekent sowieso afzien, en je weet dat alles zal moeten meezitten om de finish te bereiken. Jammer genoeg moesten 8 deelnemers om uiteenlopende redenen uitstappen: slechte benen van bij de start, maag die in staking ging, voeding die niet mee wou, of gewoon een dag waarop het niet klikt. En ja, dat doet pijn – maar het hoort er ook bij in dit spelletje. Teleurstelling, zeker, maar minstens evenveel trots. Want zelfs uitstappen na 80, 100 of 160 kilometer blijft een prestatie van formaat, en méér dan een gewone loper op een maand bij elkaar krijgt. En dus kwamen er ook heroïsche verhalen uit die uitvallers. Zo liepen Robin en Gerben allebei door tot 160 km, waarmee ze hun persoonlijk record verpulverden. Voor het eerst die magische afstand aantikken op een trail, dat is een overwinning op zich.
En gelukkig waren er ook finishers. Sven, de alleskunner, had nog energie over om in de laatste meters het podium op te spurten alsof hij net gestart was. Bert, die ondertussen bijna een abonnement heeft op ultrafinishers, bewees nog maar eens dat hij onverwoestbaar is. En dan was er Dylan, de revelatie. Hij liep voortdurend tegen de cutoff aan, soms met amper een minuutje overschot, maar beet zich vast en genoot van elke seconde. Resultaat: een finish die even episch als verdiend was.
Op de 100 km stond er een kleiner maar even vastberaden team: Katrien, Erik en Jef. En wat zij lieten zien, was pure klasse. Alle drie beukten ze zich door het loodzware parcours en finishten in sterke tijden. Drie op drie dus, en vooral drie prestaties om trots op te zijn.
Ook op de 80 km walk kleurde TBK mee het deelnemersveld. Koen wandelde zij aan zij met niemand minder dan Ivo Steyaert, de uiteindelijke winnaar, en kwam dus letterlijk mee als eerste binnen. Griet combineerde wandelen en lopen en finishte na 18 uur, breed glimlachend, en “helemaal terug.” Fantastisch om te zien.
Zoveel deelnemers betekent natuurlijk ook een leger aan supporters en crewleden. Els, Sabinne, Joyce en de rest van de ploeg waren overal tegelijk: motiveren, troosten, duwen en trekken. Zonder crew is zo’n weekend ondenkbaar – dus duizendmaal bedankt aan hen om zich weer volledig in te zetten om iedereen door de donkere uren en moeilijke momenten te helpen.
Een weekend vol trots
Samengevat: het was een weekend waar alles in zat. Van persoonlijke overwinningen en grenzen verleggen, tot diepe dalen en bittere teleurstellingen. Van tranen van frustratie tot knuffels bij de finish. Maar dat maakt net de schoonheid van ultratrail: je weet nooit hoe het uitdraait, maar je komt er altijd rijker uit.
TBK mag alweer trots zijn: of het nu in Zwitserland, Slovenië of de Ardennen was, overal kleurden de Kempen mee de trails. En dat, vrienden, is waar we het voor doen.
Reacties